அது ஒரு மாலைப்பொழுது
வானொலியின் புயல் எச்சரிக்கையின்மீது
நான்
தூக்கி வைத்திருந்தேன் அந்த
மாலைப்பொழுதை.
கருமுகில்களின் பேயசைவில்
மனசு அறுத்துக் கொண்டு
அலைந்தது.
பூட்டிய அறைக்குள் நான்
நின்றேன் - அதுவே
பாதுகாப்பானதாகப் பட்டதால்.
உருவாகப்போகும் பயங்கரத்தை விழுங்கி
முன்னவஸ்தைப்பட்டேன்.
இரைச்சல் எங்குமாய் வியாபித்தது.
பேய்க் காற்று,
மழையைத் துரத்தியது
மரக் கிளைகளை து£க்கி
வீசியது.
மாலைப் பொழுதின் ரம்மியத்தை
கருமையாடி
கொன்று போட்டது.
வீட்டின் யன்னல்களை
மூடிவைத்திருந்தேன்
அதில் மீண்டும் மீண்டும்
நிர்க்கதியாய் மழைத்துளிகள் மோதி
வழிந்தன.
கண்வெளி மரங்களை
நிலத்தில் சாய்க்கும் வெறியிலும் மேலாய்
சிறகுகட்டிப் பறந்துவிடு என்பதுபோல்
இலைவரி உதைத்தது
அதன் கழுத்தைப் பிடித்துத் தள்ளுவதுபோல்
அலங்கோலப் படுத்தியது அந்த
வெறிக் காற்று.
மழைத்துளிகள்
மரத்தின் இலைக்காட்டுக்குள் வீழ்ந்து
அழிந்ததை நான்
பார்க்கவில்லை
மரம் அழுததை
அன்றுதான் பார்த்தேன்.
என் வீட்டு முற்றத்து மரத்தின்
வீழ்கையை என்
கண்முன்னால் பார்க்கப் போகிறேனா?
மனசு இசைய மறுத்தது.
ஆனாலும் அது நடந்தது.
ஒரு சல்லி வேரைக்கூட விடமாட்டேன்
என்று ஏன்தான்
மதம்கொண்டு எனது பார்வைப் பரப்பைத்
தாக்கியது இந்தப் புயல்.
எல்லாம் ஓய்ந்த பின்னும்
சின்னாபின்னப்பட்ட இந்த மாலையை நான்
ஒழுங்குபடுத்த முடியவில்லை.
சிதைக்கப்பட்ட மழைத்துளிகள்
உருவி எறியப்பட்ட இலைக் கூட்டங்கள்
அடித்து நொருக்கப்பட்ட கொப்புகள்
இதனூடு
ஒரு மாலைப்பொழுதை கசக்கியெறிந்த அந்தப்
புயலின் இன்னொரு பிரதியை
கற்பனையிலிருந்தும்கூட தூக்கியெறியவே விரும்புகிறேன்.

- ரவி (சுவிஸ்180903)