எனக்குள் உறங்கிக்கொண்டிருக்கும்
சிந்தனைகளை-மெலிதாய்
தட்டியெழுப்பி
என்னோடு கொஞ்சம்
பேசமுற்பட்டபோது..

இறந்துபோன காலத்தின்
நினைவுகள் மட்டும்-இன்னமும்
இறக்காமல்
நெஞ்சை வேகமாய் மோதிச்சென்றது
வார்த்தைகள் மெதுவாய் அடங்க
தர்க்கம், குதர்க்கம்
எல்லாமே ஓய்ந்துவிட்டது
பரிவு, இரக்கம்கூட
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
குறைந்துவிட்டது
பந்தம், பாசம்
எல்லாமே போலி வேசம்
மனம் வேதனையுடன் ஓலமிட்டது

இதுவரையில் அணிந்திருந்த-அவர்களின்
முகமூடிகள் எல்லாம் கிழிந்து
உருக்குலைந்த நிலையில்
நிஜமான முகங்கள் என்முன்னிலையில்
தோற்றமளித்தது

எனக்கென யாரும் இல்லை
தொண்டைக்குழி அடைத்து-மனம்
விம்மிக் கலங்கியது-ஆனால் என்
சிந்தனை வெகுவேகமாய்
அதை நிராகரித்துச் சென்றது
”உறவு என்று எதுவும் இல்லை”
நண்பனின் வாசகம் -நெஞ்சில்
அடிக்கடி வந்துபோனது
மளுங்கிப்போன பார்வை
மெல்ல விலக
தெளிவான பார்வைக்குள்-பல்வேறு
விம்பங்களாய் நான்

”இன்பம் துன்பம் எதுவந்தாலும்
உன்னோடு நான் இருப்பேன்
துவழாது துணிந்து நில்!” எனக்குள் இருக்கும்
”நான்” ஏகாந்தமாய் என்னோடு
பேசிவிட்டுச் சென்றது

இது போதுமெனக்கு
நெஞ்சம் கல்லாகிறது..