என்றிலிருந்து ?...

கண்களை நான் மொத்தமும் இழந்தது மிகச்சமீபத்தில்தான்
திடீரென்ற விபத்தொன்றுமல்ல
படிப்படியான நிகழ்வுதான்
சோற்றுப்பானையில் நித்தம் பிடிக்கும்
கரியாய்.

எனக்குச் சரியாக நினைவில்லை
இன்றுதானென்று சொல்லமுடியாதபடிக்கு
குன்றியிருக்க வேண்டும் தினம் தினம்

சிதறியிருந்த பருக்கைகளை
சரியாய் துடைக்காமல்
சிறுவன் அடிவாங்கிய போது
ஆற்றிக் குடித்துவந்த காப்பி
அடி நாக்கில் கச்கிறது இன்று.
படித்திருந்தால் அவன் அஞ்சாங்கிளாஸ்

அதற்கும் முன்னர்தான் துவங்கியிருக்கவேண்டும்
என் பார்வைக் குறை

நெருக்கம் அதிகமில்லா ரயில் பயணத்தில்
ஒவ்வொரு நிருத்தத்தின் போதும்
சம்பிரதாயத்திற்கேனும் வாங்கிக்குடித்த
“டீ காபி பாலுக்கு” அஞ்சு ரூபாய் கேட்டு நீட்டிய பிஞ்சுக் கையில்
சிவப்புக் கோடாய் பால் பாத்திர பாரம்
மிச்சக்காசை எண்ணின (என்)கண்கள்.

அன்றையிலிருந்தா ?

பட்டாசுக் கம்பெனி தீ விபத்தில்
பதினஞ்சு குழந்தைகள் வெந்ததிற்கும்,
பம்பாயில் மீட்ட சிறுமிகளுக்கும் சேர்த்து
உணர்ச்சிகளற்ற இரண்டு ”த்சோ”க்களை மட்டும் உதிர்த்துவிட்டு
சேனலை மாற்றியபோதும் உணர்ந்தேனில்லை
நான் முழுக்குருடனென்பதை

சொச்சமேனும் மீந்து கிடந்த மனிதம் உரைத்தது
இன்னும் கை சூப்பும் தம்பியை
இடுப்பில் சுமந்தபடி
குட்டிப்பாப்பா ஒருத்தி
கால்சட்டையை பிடித்துச் சொடுக்கி
கசக்கிப் பிழிகிற தொனியில்
”சார்....” என்று யாசித்தபோது.