வார்ப்பு இணையத்தளத்துள் எதிகாவின் நான்கு கவிதைகள் கண்டேன். அற்புதமான கவிதைகள். கவிதைகள் உணர்வோடு பேசுவதில் வெற்றியடைகின்றன. 

தேயிலைச் செடியின் மேல் பனிக்கும் நீர்த்துளிகளின்மீதேறி முகில்களிடை கவிஞரால் பயணிக்க முடிகிறது. அதேநேரம் செடியில் படியும் கண்ணீர்த் துளிகளின்மீதேறி லயக் கதவுகளினூடும் பயணிக்க முடிகிறது. தேயிலைக் கொழுந்துகளைக் கொய்யும் விறைத்துப்போன கரங்களையும் -தாய்வரவை எதிர்நோக்கி இருக்கும்- பிஞ்சுமுகங்களையும் அருகருகே வைப்பதின்மூலம் கவிதை வீச்சுப்பெறுகிறது. உண்மைதான். கவிஞர் சொல்வதுபோல் நம்மில் பலரின் கண்ணோட்டத்துக்கு அப்பால் வைக்கப்பட்டிருக்கும் மலையக மக்களின் வாழ்க்கை அவலங்கள் இன்னுமின்னும் பதிவாக்கப்பட வேண்டும். 

மனிதன் என்ற கவிதையில், மனங்களை அறிந்து ஆசை காட்டி மோசம் செய்யும் மனிதர்கள் நடுவே நாம் வாழ விடப்பட்டாலும், இன்னும் குரங்குத்தனத்தோடு வாழும் மனிதர்களிடையே நாம் வாழ விடப்பட்டாலும், வாழ்க்கையின் விழுமியம் அதைத் தாண்டியதுதான். மனிதன் குறைபாடுகளோடு மட்டும்தான் என்பதையும் தாண்டி மனிதனின் பெறுமதியை சுட்டும் இந்தக் கவிதை வாழ்க்கையை நம்பிக்கையோடு எதிர்கொள்ளத் தூண்டுகிறது. வரிகளின் கோர்வையாய், ஒரு தொடர்ச்சித் தன்மை கொண்டதாய் எளிமைப்பட்டிருந்தாலும் இந்தக் கவிதைக்குள் ஒரு கனம் ஏற்றப்பட்டுத்தானிருக்கிறது.

அடுத்த இரண்டுமே காதல் கவிதைகள். மனித மனங்களை உழவல்ல உணர்வுகள் காதல்வயப் பட்டவர்களுக்குக் கிட்டிவிடுகிறது. ஆனாலும் ஆண் பெண் என்ற உயிரியல் வகுப்புக்குப் பின்னால், மனித உணர்வுகளின் பொதுமைக்குப் பின்னால், சமூக மதிப்பீடுகள் மரபுரீதியாக ஏற்றப்பட்டு வளரும் கலாச்சார மனிதன் ஒளிந்திருக்கிறான். ஆண் அதிகாரம் செலுத்துபவனாகவும் பெண் அடங்கிப்போபவளாகவும் கட்டியமைக்கப்பட்டிருக்கும் சமூக அமைப்புமுறைக்குள் அவன் செயற்படுவதை காதல் தற்காலிகமாகவே குறுக்கிட முடிகிறது. மனித உணர்வுகளின் ஆழத்தை அது ஊடுருவ முடிந்தாலும் காலப் போக்கில் மரபு மனிதன் வெளிவந்து விடுகிறான். இந்த மரபுகளை தாண்டிப் போக இந்தக் கவிஞன் முயல்கிறான். 
 

'ஆணுக்குரிய குணங்கள் யாவும் 
என்னிடம் நிறையவே இருக்கின்றன 
ஆனாலும் ஏனோ உனைக் கண்டதும் 
இவை யாவும் செத்துப் போய்விடுகின்றன'

என்ற வரிகள் ஒருவகையில் சுயவிமர்சனம்தான்.
 

காதலை வர்ணனைகளின் பின்னால் கொச்சைப்படுத்தும் காதல் கவிதைகளுக்கு எதிகா எதிர்நிலையில் இருப்பது அவரை சமூகக் கவிஞனாக உயர்த்துகிறது. காதல்வயப்பட்ட மனத்திற்கு வார்த்தைகள் கனமானவை கொள்ளை கொள்ளையாய் அர்த்தம் தருபவை. கட்டியணைப்பது, முத்தமிடுவது, கண்ணீரைத் துடைப்பது போன்ற உடல் தொடுகைகள் நரம்புகளனூடு ஏறி, உடலையும் மனசையும் இலேசாக்குபவை. இவை 'பகிர்தல்கள்’ என்பதற்குள் இயங்குபவை. காதலன் காதலியை அல்லது காதலி காதலனை 'எனது உயிர்’ என்பதற்குள் அடக்குவது பகிர்தல் என்பதன் எல்லையைத் தாண்டிவிடுவதாகவே நான் கருதுவதுண்டு. இது ஒரு மரபுவழிப்பட்ட சூழ்ச்சி நிறைந்த சொல்லாடலாகவே நான் கருதுகிறேன். நடைமுறையில் காதல் முறிவுகளில் ஏற்படும் தற்கொலைகளை சமூகவரைவுகள்தான் நிகழ்த்துகின்றன. கெஞ்சல், கொஞ்சல், எதிர்பார்ப்பு, வார்த்தைப் பரிமாற்றம், குரல், நினைவுகள், சிறு சண்டைகள், அழுகை, ஆறுதல்... என்றெல்லாம் இந்தக் கவிஞனும் குழந்தையாகிவிடுகிறான் காதல் உணர்வில். இவைகளை அற்புதமாக தனது கவிதையில் சொல்லிவிடுகிறார். 
 

'புதிய காதலர்களாய்
புதிய பயணத்தில் நானும் என் உயிரும்' 

என்று சொல்வது அவரது கவிதைக்கு வெளியே போய்விடுகிறது என்பது என் கணிப்பு. 

-- ரவி ( சுவிஸ் )